Sunday 27 September 2015

शिभाेहं Shivoham , a jam with my beloved MULTI-CULTI buddies in Stockholm, Sweden.



This is a beautiful Jam with my few so beautiful friends from Sweden , Iran , Belarus please do enjoy the mantra and meaning of it below ........



Shivoham....
Sachara Chara Para Purna Shivoham Shivoham

I am that which prevails everywhere...complete in itself.
Sachara Chara Para Purna Shivoham Shivoham

I am that which prevails everywhere...complete in itself.
Nityananda Swarupa Shivoham Shivoham

I am Shiva; the deity of eternal bliss.
Nityananda Swarupa Shivoham Shivoham

I am Shiva; the deity of eternal bliss.
Sachara Chara Para Purna Shivoham Shivoham

I am that which prevails everywhere...complete in itself.
Sachara Chara Para Purna Shivoham Shivoham

I am that which prevails everywhere...complete in itself.
Nityananda Swarupa Shivoham Shivoham

I am Shiva; the deity of eternal bliss.
Nityananda Swarupa Shivoham Shivoham

I am Shiva; the deity of eternal bliss.
Anandoham 

I am Joy itself…I am Bliss itself.
Namah, Namah
Hiatuu Shivoham
Om Namah Shivaya
Sachara Chara Para Purna Shivoham Shivoham

Sachara Chara Para Purna Shivoham Shivoham
Nityananda Swarupa Shivoham Shivoham

Nityananda Swarupa Shivoham Shivoham
Anandoham


Sunday 20 September 2015

म अाखा खाेलेरै सपना देख्दै सुनाैलाे बिहानि , शान्ति , प्रेम र सद्भाव गाउन चाहन्छु ।

 
          २००७ जनवरि २० मा बोधिसत्व स्वामि आनन्द अरुण ज्यु बाट परमगुरु ओशो को नव सन्यासमा दिक्षित भए पश्चात म दिक्षा पूर्वको सुवास नै रहिन, त्यो एक अनौठो भाव भने बालखकाल देखिनै थियो तर घर परिवार समाजको रँग र डंगमा नाचिरहेको थिए, तर एक अन्जानकोहि थियो म भित्र जो बाटो हिड्ने जोगि देख्दा खुसि हुन्थ्यो, मठ(मन्दिर जादा रमाउथ्यो र अध्यात्मिक सभा या अनुश्ठानमा बस्न रुचाउथ्यो, त्यो भाव र यो संसार बिचको पर्दा भने, यो देब भुमि जाहा ऋषिमुनिले वास गर्न रुचाए, जाहा पशुपतिनाथले बास गर्नुहुन्छ, जाहा खप्तड बाबा, शिवपुरि बाबा, योगि नरहरिनाथले बास गर्नुुभयो, यो मन्दिरै मन्दिरको नगरि काडमांडौ आउना साथ याहाको हावामा सास लिना साथ सन्यासको भाव जाग्यो र कहिले त्यो सत्गुरुको मंगल शुत्र लगाउ र त्यो परमको सुहागनि बनु भन्ने भाबले गुरु सम्म पुर्यायो ।

         मेरो जिवनमा संगीतको आगमन पनि अध्यात्म संग संगै भएको थियो, मेरो गाउ बर्दघाटमा म जन्मेकै वर्ष एक शिवालय मन्दिर बनेको थियो र त्यस ताका हरेक साझ हुने भजन कृतनमा म मेरो बुबाको काखमा बसेर जान्थे रे, र खुब नाच्थे रे, त्यो नृत्यको दृष्य भने कता कता सम्झन्छुु म, आज महशुष हुन्छ र म पूुण विश्वस्त छुु कि म भित्र त्यो परम शक्ता प्रतिको अनुराग र त्यो परम संगितको याद पनि त्यहि मन्दिरको भजनमा बोल्न पनि नजानि गाउदा गाउदै र नाच्नैै नजानि नाच्दा नाच्दै अवतरण भएको थियो ।

           संसारिक गित गाएर नै संगितको यात्रा अघि बढ्दैथियो, जब शाश्त्रिय संगीत अध्यायन मा लागे, शाश्त्रिय संगीतका हरेक स्वर र रागले त्यहि बैराग्यको भाव जगाईरहन्थे । जुन प्यास गुरुको सत्संगले मेटियो र त्यो बिन्दुबाट अब संसारका  सिकायत, दुख पिडा र नारि या पुरुषको नाक, कान, घाटि, आखा, इत्यादि वर्णित शरिर केन्द्रित गीतप्रति बितृष्णा पैदा हुदै गयो र संसारिक, भौतिकता भन्दा माथि उठेका गीत सृजना तिर लागे । सायद त्यस्तै केहि अलग संगीतको खोज गरिरहेको अवस्थामा मलाई गजलले छोयो र

सुनझै हजार चोटि खारेपो जीन्दगि हो ।
कुन बेहोशि ले भन्छ हारेको जीन्दगि हो ।।, 

जस्ता गजल गाउन थाले । यो क्रममा गहिरो प्रेम भाव अभिब्यत्त केहि गजल पनि गाए जस्तै

छ के के लुकेको सजल ति नयनमा ।
म देखि रहेछु गजल ति नयनमा ।।   
त्यस्तै
अतितको त्यो मधुर काहानि तिमीले बिस्र्याै मलाई थाहा छ ।
संगै सहेको त्यो घाम पानि तिमीले बिस्र्याै मलाई थाहा छ ।।

र रेडियो नेपालमा स्वर परिक्षा ऊतिर्ण भए पछि

म हारे रुपमा तिम्रो जुनेलि रात तिम्रै हो ।
नशाले भैगए अन्धो पिएको मात तिम्रै हो ।।, 

गाएँ र यि गजलले नै मलाई सुवास अगम भनेर चिनाए ।
यसै क्रममा मेरो युरोपको चार वर्षे बसाइको पहिलोे बिहान जब म पढ्ने क्याम्पसको पहिलो कक्षामा जोन लेनन को, ईम्याजिन भन्नेगीत पहिलो पल्ट सुन्दै गाउदा गह भरिएर आयो र छाति फुलेर आयो कि संसारमा यास्ता पनि स्रष्टा रहेछन जो संसारका  सिकायत, दुख पिडाका नकारात्मक भावका गीत भन्दा निकै पर समग्र संसार लाई एक घर र समग्र मानवसमाज लाई एक परिवार बनाउने भाव राख्दछन र मानवता लाई करुणा, मैत्रि र समानता सिकाउने गीत गाउदछन । हामी हाम्रो देशमा हाम्रो देश राम्रो र अरु दुश्मन भन्ने भाव विध्यार्थिमा जगाउने खालका कुरा सिकाउछौ तर त्याहा सारा संसारनै एक परिवार भन्ने हाम्रै उपनिशदका कुुरा
ॐ सर्वे भवन्तु सुखिनः
सर्वे सन्तु निरामयाः ।
सर्वे भद्राणि पश्यन्तु
मा कश्चिद्दुःखभाग्भवेत् ।
ॐ शान्तिः शान्तिः शान्तिः ॥
या 
वसुधैव कुटुम्बम
सिकाईरहेको देखे बुझेपछि त्यस प्रहरमा मैले निश्चय गरेको थिए कि अब म जीवन पर्यन्त यस्तै भावका गीत मात्र गाउने छु । यो माहान संगीतको यात्रामा मलाई अन्य बिश्व भरिका कलाकार जस्तै बब मार्लि, बब डिलोन, केट स्टेफेन, कृष्ण दाश, शनातम कौर, यम सि योगि, कैलाश खेर,  नुशरथ फतेह अलि खान, आबिदा प्रविन र नेपालका रामेश, शिशिर योगि, आभाष र आनि चोईंग डोल्माले पनि निकै प्रभाव पार्नुभएको छ ।२०१४ को मार्च तिर होला नेपाली गजलको विकाशमा लागि परेका रेडियो कर्मि अच्यूत घिमिरेको बहुचर्चित कार्यक्रम बुलबुलमा अन्तवार्ताको क्रममा मैले एक नेपालि नयां गजलमा भाका हालेर गाएँ

म नाचिरहेछु देखाउनु केहि छैन
म हिडिरहेछु भेटाउनु केहि छैन



यो गजल रेकर्ड हुुदा पनि अच्यूत जि लाई कस्तो गजल गाउदैछु मैले भन्ने अन्दाज थिएन, न म नै पूण रुपमा सुनिश्चित थिए कि याे गजल गायन संगै मेराे गजलकाे धार तय हुने छ भनेर । र त्यो गजल याे संसार भन्दा निकै माथि उठेर लेखिएकोहुनाले  त्योे अन्तर्वाता पश्चात निकै प्रभाव पार्न सफल भयो । र श्री गणेश भयो मेरो दिब्य गजलको यात्रा, यस गजलका लेखक मेरा परम पृय मित्र र अग्रज साधक शान्तम र म बिच दिब्य गजल लेखन र संगित सृजनकर्म सुरुभयो फल स्वरुप केहि उत्कृष्ट गजल तयार भए जुन मध्ये एक मेरो पहिलो एल्वम मा समाविष्ट छ, जुन अब केहि मैनामा वजारमा आउदै छ ।
        
दिव्य गजलकाे याे यात्रामा, धेरै साधकलार्इ अब हामीले लेखेकाे गजल सुवासले नगाउने भए भनेर नराम्राे लागेकाे पनि पाए । म यस सन्दर्भमा यहि भन्न चाहन्छु कि । कैले सम्म रूदै कराउदै अाफ्नाे खुसि अरूबाट खाेज्ने , कैले सम्म नकारात्मक भावलार्इ बाेकेर हिड्ने । कैले सम्म अाेरालि लागेकाे हरिणाकाे चाल भयाे या नबिर्साे तिमिलार्इ नपाए तिमीलार्इ बिना अर्थ दिलमा सजाए , या जीन्दगीले एसरि धाेका दियाे , भनिरहने ।
बरू जीन्दगी याे उत्सव हाे वरदान र्इश्वरकाे , या म त लालि गुरास भएछु किन नभन्ने ।

हाम्राे नेपालीमा एउटा भनार्इ छ नि , 
जस्ताे खायाे अन्न त्यस्तै हुन्छ मन ।
जस्ताे खायाे पानी उस्तै हुन्छ बानी ।।



हामीले नजानिकन हाम्रा श्रष्टालार्इ नकारात्मक श्रृजनाहरू श्रृजित गर्न प्रेरणा दिइरहेका छाै , हामी बाेल्दा पनि नेपाल खत्तम भयाे , याहा केहि हुन सक्दैन अादि कुरा गरेर नकारात्मक हावा संप्रेशण गरिरहेका छाै त्यसैले काेही त यस्काे लागि उठ्नै पर्छ जस्ले सकारात्मक असर छाेड्न सकाेस । 

शिशिर याेगि जि ले गाए जस्तै 
   याे देशमा म एउटा मानिस खाेजिरहेछु

म पनि याे समाजलार्इ नयाँ दिशा दिन , नयाँ संगीत श्रृजना गरिरहेछु । र त्यस्ता सर्जककाे खाेजि गरिरहे छु जाे बिक्षिप्त भएर , रक्सि खाएर हैन ध्यन , साधना र प्रकृति या परम प्रति अहाेभावले भरिएर नयाँ गीत गजल लेखिरहेछन । यस्ता गीत गजल लेख्न ध्यान , साधना र सत्संगले नै अनुभुति र अभिब्यत्ति अाउने हुदा , त्यस्ता गीत गजल लेख्न चाहाने साथिहरूलार्इ त्यस तर्फ लाग्न अनुराेध गर्न चाहन्छु ।


याहा विश्व प्रशिद्ध संगीत सर्जक बिथाेबिनका हरफ हरू उल्लेख गर्न चाहन्छु 
 The vibrations on the air are the breath of God speaking to man's soul. Music is the language of God. We musicians are as close to God as man can be. We hear his voice, we read his lips, we give birth to the children of God, who sing his praise. That's what musicians are.


याे भनार्इले मलार्इ प्रस्ट पार्छ जस्ताे लाग्छ , म अाशाका गीत गाउन चाहन्छु , भराेसा का गीत गाउन चाहन्छु , साचाे गहिराे प्रेमका गीत गाउन चाहन्छु , अनि मलार्इ बनाउने याे प्रकृति र भगवानकाे गीत गाउन चाहन्छु, सपना गीत गाउन चाहन्छु , कल्पना गीत गाउन चाहन्छु , पकृति गीत गाउन चाहन्छु , म नेपाली हिमाल र लालीगुरासकाे सुवास संसार भरि फैलाउन चाहन्छु ।  म अाखा खाेलेरै सपना देख्दै सुनाैलाे बिहानि , शान्ति , प्रेम र सद्भाव गाउन चाहन्छु  । 

मलार्इ सहयाेग गर्नुहाेला ल । 

tl:j/ u'un 96 sd

Thursday 10 September 2015

।। देह शूद्र हाे, मन वैश्य हाे र परमात्मा ब्राह्मण हाे ।। ओशो




देह शुद्र हो । मन वैश्य हो । परमात्मा ब्राह्मण हो । 

यसैले ब्रह्म परमात्मा को नाम हो । ब्रह्मबाट नै ब्राह्मण बनेको हो ।

सत्गुरु ओशोले शुद्र, वैश्य, क्षत्रिय र ब्राह्मणका सम्बन्धमा दिनुभएको यो अत्यन्तै महत्वपूर्ण प्रवचनलाई भावानुवाद गरेर प्रस्तुत गरेको  छु । आजको नेपाली समाज जहाँ जात र धर्मको सहि परिभाषा पनि नबुझी भैरहेको यो द्वन्द्वपूर्ण अवस्थामा यस विषयको सहि अर्थ बुझ्न सारै जरुरी छ । हामी सामान्य जनको बोधको समस्थिती भन्दा माथिको तहको बोधको स्थितिमा रहेको महामानव ओशोका कुरा अत्यन्तै सान्दर्भिक हुनेछ भन्ने विश्वासका साथ ओशोको यस धम्मो सनन्तनो प्रवचन श्रृखला नं १२ बाट प्रस्तुत छ यो प्रवचन अंशको भावानुवाद ।

देह शुद्र हो ।
किन ? किन भने देहमा अरु केहि विशिष्ट कुरा नै छैन । देह को आकांक्षा कति छ रु खानु, पिउनु,  भोग गर्नु, सुत्नु । जीउनु र मर्नु । देहको आकांक्षा कति छ रु शूद्रको एक सिमा हुन्छ । जो देहमा नै बाँचेको हुन्छ, त्यहि नै शुद्र हो । शुद्रको अर्थ हुन्छ देहको साथमा तादाम्य । म देह हूँ रु यस्तो भावदशा शुद्र हो ।

मन वैश्य हो ।
मन खाँदै र पिउदैमा मात्र सन्तुष्त हुँदैन । केहि अन्य पनि चाहिन्छ । मन अर्थात अन्य अन्यको भोक र चाह । शुद्रमा एक प्रकारको सरलता हुन्छ । देहमा ज्यादा सरलता हुन्छ । देह केहि ज्यदा माग गर्दैन । पेट भरि खान पुगोस् । बस्, शरीरको माग सिदा र सादा हुन्छ , थोरै हुन्छ, सिमित हुन्छ । देह केहि यस्तो माग गर्दैन, जो असम्भव छ । देहको असम्भवमा कुनैै चाह नै छैन । देह बिलकुल प्राकृतिक छ ।

 त्यसैले म भन्नेगर्छु कि सबै शुद्र नै जन्मन्छन् , किन भने सबै देहको रुपमा जन्म लिन्छन् । जब अन्य अन्य को वासना उठ्न थाल्छ, तब उ वैश्य बन्दछ । वैश्यको मतलव हो मलाई अझै चाहिन्छ , म यतिबाट सन्तुष्ट छैन  ।

हेनरि फोर्ड आफ्नो वृद्धावस्थासम्म पनि नयाँ नयाँ व्यवसाय खोलि नै रहे । कसैले उनको वृद्धावस्थामा , उनको मृत्युको केहि दिन अघि सोधेका थिए कि हजुर अझैपनि व्यवसाय खोल्दै हुनुहुन्छ रु हजुरका यत्रा धन्धाहरु छन्, के आवश्यकता छ अन्य नयाँ व्यवसाय खोल्नुको ?

फोर्ड त्यस समय बिस्तारामा परिसकेर, मर्ने अवस्थामा पनि नयाँ व्यवसाय खोल्ने कसरत गर्दैैहुनुहुन्थ्यो । अनि फोर्डले भन्नुभएको थियो कि, म जान्दिनँ कसरी रोकिउँ । म रोकिन नै जान्दिनँ । म सायद मृत्यु नहुदासम्म रोकिन सक्दिनँ होला । यो गतिको एक मात्र औषधी मृत्यु नै हो ।

यो अवस्था वैश्यको नै हुन्छ । उ सधैंभरी  अन्य अन्यको मृग तृष्णमा परिरहन्छ । जे जति छ त्योभन्दा अझै धेरै । यति छ त अझ हुनसक्छ । सानो घर भए , अब अझै ठूलो घर , जति धन छ त्यो भन्दा अझै धेरै धन । पद भए त्यो भन्दा ठूलो पद ।

देह शुद्र हो , र सरल छ । शुद्र सदानै सादा हुने गर्छ । मन बहुत चालु, चलाख, होशियार, हिसाबी किताबी हुन्छ । यो सारा दौडधुप मनको हो । मन सजिलै राजी हुँदैन । मन व्यवसायी हुन्छ । फैलिरहन चाहँन्छ । कहीँ रोकिने विश्रामस्थल नै जान्दैैन । त्यो त आफ्नो व्यापार बढाउन मात्रै जान्दछ । र बढाउँदा बढाउँदै मृत्युको मुखमा पुग्दछ ।

आत्मा क्षत्रीय हो ।
किन रु किन भने क्षत्रीयलार्ई शरिरको आवश्यकता पुरा होस् भन्नेचिन्ता नै हुँदैन । आवश्यक परे ऊ शरिरका सबै चाहको तिलांजली दिन पनि तयार हुन्छ । र क्षत्रीयलाई अरु अरु कुनै सामाग्रीको चाह पनि हुँदैन । र यदि कुनै क्षत्रीयमा यस्तो गुण देखएमा उ वैश्य हो , क्षत्रीय होइन ।

क्षत्रीयको अर्थ नैै हुन्छ संकल्पको अविर्भाव । प्रबल संकल्पको अविर्भाव । महासंकल्पको अविर्भाव । र महासंकल्प या प्रबल संकल्पकोलागि एक चुनौति हुन्छ, कि म को हुँ रु र मलाई जान्न सकूँ १ भन्ने चाह ।

शुद्र शरीरलाई जान्न चाहँन्छ । र त्यहिमा नै सिमित भएर जीउँदछ । वैश्य मनको साथमा दौडिइरहन्छ , र मनलाई जान्न यत्न गरिरहन्छ । क्षत्रीय, म को हूँ , भन्ने कुरा जान्न चाहँन्छ । जुन दिन तिमीभित्र यो प्रश्न उठ्न सुरुहुन्छ , जान्नु कि म अब क्षत्रीय हुने मार्गमा छु । अब एक नयाँ यात्रा सुरु भयो , अन्र्तयात्रा सुरु भयो ।

पक्का पनि तिमीलाई थाहा छ कि यो देशमा जति पनि ज्ञानी भए , सबै क्षत्रीय थिए । बुद्ध , माहाविर , राम , कृष्ण । सब क्षत्रीय थिए । किन रु हुनु त सबै ब्राह्मण हुनु पर्ने हो । तर थिए सबै क्षत्रीय । किन भने ब्राह्मण हुने सर्वप्रथम सर्तनै क्षत्रीय हुनु हो । र यो जरुरी पनि छ । जस्ले जन्मनासाथ आफूलाई ब्राह्मण सम्झन्छ, त्यो मान्छे नराम्रोसँग भ्रममा परेको मान्नु पर्छ । उस्लाइ वास्तविकता कहिल्यै थाहा हुँदैन ।

र जस्ले आफूलाई जन्मसिद्ध ब्राह्मण सम्झन्छ र सोच्दछ आफू जन्मले नै ब्राह्मण भएकाले सबैभन्दा माथि छु र मैले केहि गर्नुपर्दैैन । त्यो वास्तवमा महाअभागी हो किन भने उस्ले संकल्पको यात्रा र साधना गर्ने अवसर नै प्राप्त गरेन ।

यस भूमिका महाज्ञानीहरु क्षत्रीय थिए । हिन्दुहरुका अवतार, जैनहरुका तिर्थंकर, बौद्धहरुका बुद्ध सबै क्षत्रीय थिए । यसका पछाडि केहि कारणहरु छन् । मात्र एक पर्शुराम ब्राह्मण थिए, उनी बाहेक सबै अवतार क्षत्रीय छन् । तर उनै पर्शुरामको चरित्र हेर्ने हो भने उनी कुनै दृष्टिले ब्राह्मण देखिंदैनन् । उनी भन्दा ज्यादा क्षत्रीय कहाँ खोज्नु रु उनले यस पृथ्वीबाट धेरै पल्ट क्षत्रीयहरुलाई काटीकाटी समाप्त पारिदिएका थिए । उनले जीवन पर्यन्त फगत क्षत्रीयलाई काट्ने मात्र काम गरे । फर्सा लिएर मान्छे काट्न हिड्ने हुँदा उनको नाम समेत फर्सा वाला राम , पर्सुराम रहन गयो ।

उनी क्षत्रीय नै थिए । उनलाई ब्राह्मणभन्दा बिलकुल गलत हुनेछ । जस्ले यस पृथ्वीबाट धेरै पल्ट क्षत्रीयहरुलाई काटीकाटी समाप्त पारिदिएका थिए उनीभन्दा ज्यादा क्षत्रीयको हुनसक्छ रु

संकल्प अर्थात् क्षत्रीय ।

यस्तो सम्झौं कि शुद्र माने भोग । तृष्ण माने वैश्य । संकल्प माने क्षत्रीय । र जब संकल्प पूरा भयो भने, त्यस क्षण समर्पणको सम्भावना रहन्छ । तब समर्पण माने ब्राह्मण । जब तिमी आफ्ना सारा प्रयास गरिसक्छौ अनि मात्र झुक्न सम्भव छ । त्यो झुकाईमा एक साँचोपन, प्रमाणिकता र समर्पण हुन्छ । जबसम्म तिमीलाई लाग्छ कि मैले गरेर हुन्छ या म अझैैै प्रयास गर्छु, तबसम्म तिमी झुक्न सक्दैनौ । यदि त्यस समयमा झुकियो नै भने पनि त्यो धोका, झुठ र मिथ्या हुन्छ ।

आफ्ना सारा दौड दौडिसके पश्चात् आफ्नो गर्नुपर्ने सबै गरिसके पश्चात् जब हात केहि लाग्दैन र हर प्रयास असफल हुन्छ, केहि गरे पनि किनार भेटिंदैन । तब एक असहाय अवस्थामा मान्छे मुर्छा पर्दछ । जब मान्छे घुँडा टेकेर प्रर्थना गर्दछ, तब गरिने त्यो प्रार्थना असली प्रार्थना होईन । जब एक दिन यस्तो हुन्छ कि तिमी अचानक पाउँदछौ कि पृथ्वीमा घुँडा टेकिएको हुन्छ, न कि टेकाइएको हुन्छ, झुकिरहेका छौ न कि झुकाइरहेछौ, जब त्यहाँ प्रयास छैन प्रकृति छ । अब कुनै उपाय छैन । जुन दिन झुक्नु सहज नै फलित हुन्छ, त्यसदिन समर्पण घटित हुन्छ ।

समर्पण माने ब्राह्मण । समर्पण माने ब्रह्म । जो मेटियो, उस्ले ब्रह्मलाई जान्यो ।

यी चारैवटा पत्रहरु हामीभित्रै हुँन्छन् । यो त हामीमा निर्भर छ कि केमा ध्यान दिने । यस्तो सम्झौं कि हाम्रो रेडियोमा ४ वटा स्टेशन छन् । यो फगत हाम्रो निर्णय हो कि कुन रेडियोलाई सुन्ने र कुनलाई नसुन्ने ।

यी चार नै हामीभित्र छन् । देह तिमीभित्र छ । मन तिमीभित्र छ । आत्मा तिमीभित्र । परमात्मा तिमीभित्र ।

यदि तिमीले देहलाई ध्यान दियौ भने तिमी शुद्र हुन्छौ ।

स्वभावत सबै बालक शुद्र हुन् । किन भने बालकबाट देह भन्दा गहिरार्ईमा जाने आशा गर्न सकिन्न । तर त्यसो भन्दैमा बालकको त्यो स्थितिको अपमान हुँदैन किन भने उस्ले जीवन जानेकै छैन र पहिलो खुड्किलोलाई नै जान्नु स्वभाविक हो । तर शुद्रनै रहेर मर्नु अपमानजनक हो । हामी सबै शुद्र नै जन्मन्छौं तर शुद्र नै रहि मर्नुु आवश्यक छैन ।

यदि तिमीले आफ्नो रेडियोमा वैश्यको स्टेशन लगायौ भने, वासना तृष्णामा ध्यान लगायौ भने, लोभमा लगायौ भने तिमी वैश्य हुन्छौ । तर त्यो ध्यानलाई संकल्पमा लगायौ भने तत्क्षण क्षत्रीय हुन्छौ । र यदि त्यहि ध्यान समर्पणमा डुबायौ भने तिमी ब्राह्मण हुन्छौ ।

ध्यान चावी हो । चाहे जे बने पनि, ध्यान चावी हो । शुद्रसँग पनि एक प्रकारको ध्यान हुन्छ । उस्ले सारा ध्यान शरिरमा ल्याएको हुन्छ । दिनभरी घण्टौं एेना अगाडि कपाल मिलाउने, कपडा स्याहार्ने, श्रृंगार गर्ने व्यक्ती शुद्र नै हो । जुन समय एेना सामु बित्यो त्यो समय शुद्रतामा बित्यो । यो सारा पल ध्यान केवल शरिरमा नै गएको थियो, अब बाटोमा हिंड्दा पनि ध्यान शरिरमा नै गईरहेको हुन्छ । अब अन्य बाटोमा हिंड्नेलाई पनि हेर्दा शरिरको नै ध्यान भइरहेको हुन्छ । त्यो शुद्र नजरले अन्य केहि देख्न सक्दैन । जस्ले आफ्नो शरिरको श्रृंगार र तयारीमा घण्टौं बिताएको हुन्छ उस्ले बहिर हिंड्दा पनि अन्यको शरिर नै हेर्दछ ।

जो व्यक्ती बसीबसी एक ठूलो घरको सपना देख्छ, राम्रो महंगो कार, बैंकमा धेरै धन संचय कसरी गरुँ भन्ने मात्र सोचिरहन्छ भने उ वैश्यमा ध्यान लगाइरहेको छ । सुस्त सुस्त ध्यान त्यहि नै अडिइरहन्छ । रेडियोमा लगातार धेरै समय एकै स्टेशन सुनिरहने गर्दा रेडियोको सुई त्यहि नै अड्किन्छ, जड भएर जान्छ । एकै रेडियो सुनिरहँदा यस्तो स्थिती आउँछ कि अर्को रेडियो सुन्न चाहे पनि रेडियोले अर्कोे स्टेशन पक्रिनै सक्दैन । किनकि हामी जे चिजको उपयोग गर्छौं त्यो जीवित रहन्छ । र अनुपयोगी बस्तु मरेर जान्छ ।

त्यसैले कैलेकाहिँ जब शुद्र भावबाट छुट्ने अबसर मिल्दा छुट्ने प्रयास गर्नु । वैश्यबाट छुट्ने अवसर मिल्दा छुट्ने प्रयास गर्नु । जब अबसर मिल्छ र सम्भव हुन्छ तव थोरै समयको लागि पनि क्षत्रीय हुने प्रयास गर्नु र संकल्पलाई जगाउनु । र कैले काहिँ मौका मिल्दा, चित्त प्रसन्न हुँदा, प्रमुदित अवस्थामा, प्रफुल्लित भएको बेला केहि क्षणका लागि पनि ब्राह्मण हुनु । सब समर्पित गरिदिनु । पृथ्वीमा लम्पसार भएर पल्टिनु, मनौं माटो नै भैगए जस्तै, या माटोमा नै मिलिगए जस्तो, एक भए जस्तो । झुक्नु सूर्यको अघि या कोई वृक्षको अघि । समर्पणको मूल्य ठूलो छ, अमूल्य छ झुकाई, कहाँ, के को सामु झुक्ने भन्ने कुरा गौण हो, त्यसको कुनै महत्व छैन, तर त्यो झुकाईमा थोरै नै समयको लागि भएपनि ब्रह्म को अविर्भाव हुन्छ ।

यसरी सुस्त सुस्त, अनुभूति बढ्दै जाओस्, त्यसो भएमा हर व्यक्ति अंततः मर्ने समय ब्राह्मण भएर विदा हुन्छ ।
जन्म त शुद्रकै रुपमा भएको छ, ध्यान राख्नु , मृत्युकोे समयमा नै भए पनि कमसेकम ब्राह्मण भएर जानु तर त्यत्ति सजिलो छ भन्ने चाहिँ नसोच्नु ।

धेरै जना सोच्ने गर्छन् कि अन्तिम समयमा होउँला । जस्ले जीवन भर अभ्यास गरेन, उस्ले मृत्युको समय रेडियो नियाल्ने त छ तर स्टेशन लाग्ने भने छैन । थाहा नै हुने छैन कि कहाँ कुन ठाउँबाट रेडियो लाग्नेछ । र मृत्यु यति अचानक आउँछ कि केहि गर्ने अवसर नै मिल्ने छैन, न पहिले देखि नै म आउँदैछु भन्ने सन्देश नै आउँछ । अचानक आउँछ र आयो भन्दाभन्दै गई पनि सक्छ । तिमी गलत छौ । जीवन भर अरु नै कुरा को मात्र याद भएको छ भने, त्यसैको नै याद आउने छ ।

त्यसैले तयारी गर्दैरहनुु, आफूलाई साध्दै गर्नु, आफ्नो स्व-सत्ताको स्याहार गर्नु । जब सम्भव हुन्छ, ब्राह्मण हुने मजा लिनु । त्योभन्दा अर्को कुनै मजा छैन । त्यहि नै आनन्दको चरम सिमा परमानन्द हो ।


ओशो
भावाअनुवाद  -   सुवास अगम
यस धम्मो सनन्तनो प्रवचन श्रृखला नं १२ बाट

Sunday 6 September 2015

Cultural and Scientific reason for having Shikha / Tuft of hair at the back of head

Cultural and Scientific reason for having
 Shikha / Tuft of hair at the back of head  Pic:Google.com
Shikha is a tuft of hair at the back of head specifically kept by Vaishnavas and Brahmanas. According to the Vedic culture, when a person undergoes the cuda-karana-samskara (hair-cutting ceremony) and upanayana (Vedic initiation), he must shave his head, leaving a tuft of hair called a sikha.

It is an established rule that anyone who recites Vedic mantras should not have hair on face and head. So, those who need to perform Vedic rituals are advised to remove their hair.
Our human body has seven energy centres, or chakras, starting from the first at the base of the spine (Mooladhara Chakra) to the seventh and last one – the Sahasrara Chakra. The kundalini is the snake like subtle energy lying coiled at the base chakra, which through yogic exercise can be made to uncoil and rise up through the chakras, finally to the top one, the Sahasrara. The master, one who has achieved the final goal, or enlightenment or perfection or union, is one wherein the kundalini  would have reached the Sahasrara chakra.
A Brahmin is one who after all his interim intellectual pursuits, is in ultimate search of this final union or state of perfection. At this point he is said to be one with the Brahman. This is the brahmin’s final goal.
The shika covers that part of the skull wherein lies the final chakra – the Shasrara Chakra. He retains the hair to protect it. Then the question would arise, why shave of the rest of his head?
One of the main rituals of the brahmin’s practice is the Surya Vandana, and Sandya Vandana. It is believed that the sun is the primary source of clean energy not just to the physique, but also to the mind. He wants the uninterrupted rays of the sun to fall on his brain and soak in. (Remember, hair, like our nails, is dead matter.) He stands in the sun three times a day to pray, chant his mantras and meditate – facing the sun.
However, there are many reasons for having Shikha:
1.) When a devotee leaves his body Krishna pulls the soul from the top most chakra which is on the head under the shikha.
2.) It is said that according to the karma of a soul, the living entity at the time of death leaves the body from different places, from mouth, nose, etc… But a devotee who leaves this body from that chakra (sahasrara at the shikha) attains high planets of the Spiritual world.
3.) Also hair is needed to protect that chakra. Women do not cut their hair, because their other lower chakras are not protected well, but if they have long hair they protect them with their hair.
4.) Shikha is also like a spiritual antenna on the top of the head meant to show to the Lord and that we are aspiring recipients of His causeless mercy.
5.) One must have a sikha to perform any kind of yajna. Therefore in Indian tradition all the brahmanas, Vaisnava or otherwise, keep a sikha. Although there seem to be no sastric injunctions regarding the size of the sikha, Gaudiya Vaisnavas traditionally keep the sikha about the size of a calf’s hoofprint, approximately 1.5 inches (5 – 6 cm.) in diameter.
6.) Srila Prabhupada mentioned this in a conversation with some of his disciples in Hawaii (6.5.1972): “Gaudiya Vaishnava shikha is an inch and a half across — no bigger. Bigger shikha means another sampradaya…. And they have to be knotted.”
7.) The shikha may be any length, but it should be kept tightly knotted and only untied when you are washing, The Hari Bhakti Vilasa observes that members of the upper classes even tie the sikha before taking the final ablutions of a bath. This particularly applies when bathing in a body of water such as a river or a lake, in which case to not tie the shikha prior to bathing is considered low class and disrespectful to the sacred rite of bathing.
You may tie it in a simple manner for bathing, retying it more carefully after the bath. Also, when going to sleep, attending funeral rites, or observing a period of mourning, you should keep the shikha untied. Since an untied shikha is a sign of a death in the family, it is inauspicious to go about one’s daily duties with an untied shikha. It is also said that if one keeps the shikha untied, the body may become weak.
While tying your sikha after bathing, chant the Hare Krishna mantra, or, if initiated with Gayatri mantras, silently chant the Brahma-gayatri (first line of Gayatri). The shikha should not be braided (traditionally only women braid their hair), nor should it be kept long and disheveled. Naturally, if the shikha is too short to be tied, it is all right to leave it open, but it should not be disheveled.
8.) Significance of Shaving head – It is a symbol of renunciation. If you see materialists, they are extremely fond of hair. Decorating hair etc pulls us into bodily consciousness. This is not good for practicing spiritualists. So as an indication of renunciation from material consciousness devotees shave head.
9.) Significance of shikha – Another view: It is a symbol of duality of souls and supreme Lord. Impersonalists believe that there is no duality between the supreme and the living entity and they are expected to shave their heads completely. Vaishnavites believe in the philosophy that there is clear and eternal distinction between supreme god Krishna and living entities. The shikha is symbol of Krishna which is large and the remaining very little hair is the symbol of insignificant and innumerable conditioned living entity
10.) Scientific Reasons for Having a Shikha:
(A) A person who keeps Shikha attracts cosmic energy which imparts enlightment.
(B) The small portion of hair that hangs from behind our head applies little pressure on our brains that helps one to improve concentration and mind control and improve memory.
From the time of the Vedas, the shikha was a distinguishing feature of the Brahmins, Kshatriyas and Vaishyas. It signified the ‘twice-born’ or all those Upanayanam has been performed. At the time of Chudakarana, a tuft of hair was left on the head, never to be cut. This shikha covered a large part of the brain. According to Sushruta, the reason that a few tufts are left on the head is that at the crown, an artery joins a critical nerve juncture. Since an injury to this part of the head is believed to be fatal, it was considered necessary to protect the area by keeping a tuft of hair over it. The shikha was a symbol of superiority and of cleanliness.
Any religious or auspicious ceremony required the shikha to be tied in a knot. The knot was tied to the accompaniment of the Gayatri Mantra. An untied shikha was a symbol of disgrace, impurity and mourning.


Saturday 5 September 2015

Significance of Shaligram According to Hinduism



Significance of Shaligram According to Hinduism  Pic:Google.com

The Kali Gandaki or Gandaki River is one of the major rivers of Nepal and a tributary of the river Ganges in India. It is also called Krishna Gandaki in Nepal. However, one of the most important features of the river are the smooth, shining, black, egg-like stones that are found on the banks of Gandaki called Shaligram. These dark Himalayan fossils are believed to be somewhere between 140 to 165 millions years old.
Gandaki River Is An Important River For Hindus For Several Reasons:
It is here that Valmiki Rishi wrote the great epic, Ramayana. The ancient Valmiki Ashram still exists today and is a place of pilgrimage. Believed to be the birthpalce of Luv and Kush, the two sons of Lord Ram and Sita.
The hermitage also landmarks the ‘Falahar” (eating place) of Sita. Ashwamedh horse was believed to be tied here. The river is mentioned in the epic of Mahabharata.Its evolution is described in Shiva Purana, Kumarakhand and in the chapter of the killing of Shankachuda. Also known as shilas, these stones are revered and worshiped by Hindus as manifestations of Lord Vishnu himself. It is believed that Saraswati cursed Lakshmi in anger once which changed Lakshmi into a tulsi plant and forced her to live on earth forever.


Vishnu intervened and modified the curse, saying Lakshmi would remain on earth as tulsi until the river Gandaki flowed from her body. In the meanwhile, he would stay by the riverside in the form of a stone until he can take her back to His abode. It is for this reason that the tulsi plant and shila deities are always worshiped together as Lakshmi and Vishnu.




Each Shaligram piece is unique and they are worshiped according to the markings and shape of the stone. Some stones resemble Vishnu’s paraphernalia such as chakra, lotus, conch, mace. Shaligram stones come in dfferent colors such as red, blue, yellow, green and black. Of these, the yellow, blue and black varieties are considered more sacred. The yellow and golden-colored Shaligrams are considered most auspicious and are believed to bestow great wealth and prosperity on its worshipers.
Shaligrams of Different Shapes are Often Associated with Different Avatars or Incarnations of Vishnu and Believed to Bring Different Energies with Them when Worshiped, Such as:
Matsya: Incarnation of Vishnu in the form of fish. It bestows the worshipper with peaceful environment, austerity and philanthropy.
Kurma: Incarnation of Vishnu in the form of Tortoise. The worshiper gets immense perserverence, strong will power, patience, wealth and happiness in his life.
Varaha: Incarnation of Vishnu in the form of Boar. Brings immense protection and removes negativity.
matsya linga
Narsimha: Incarnation of Vishnu in the form of half man and half lion. Instills fearless and success in all endeavors.
Vamana: Incarnation of Vishnu in the form of small dwarf. Brings immense strength to fight against all odds, evils and enemies.
Krishna: Worshiper of Krishna shaligram will earn a great respect and dignity in the society.
Varaha linga
Surya: Depicts Lord Vishnu himself. Brings the quality of the sun – to rule and to move continuously with brilliant radiance and strength. Gives happiness, popularity and material gains.
Shivlinga: Symbol of auspiciousness, brings health and peace. The worshipping of this shaligram increases the family harmony.
Mahalakshmi: Bestows the devotee with good health and wealth . Man can progress in business and service and spends his life happily, shields from loss.


Ganesha: Removes obstacles and brings success in all undertakings.
Maha Vishnu: Brings eternal peace, contains influence of all ten incarnations and considered the most powerful Shaligram.
Lakshmi Narayan: A rare Shaligram, it is the direct representation of goddess Lakshmi and Lord Narayana. Brings immense wealth, protection and very good health.
Lakshmi Narasimha: Another very rare Shaligram, it represents goddess Lakshmi and Narasimha. Brings protection, good fortune, peace and all worldly comforts.
lakshmi narashimha linga
Shaligram Is Mentioned In The Following:
Lord Krisha refers to the qualities of Shaligram while giving discourse to Yudhistra.
In Padampurana, it is said that whatever homes you find a Shaligram, that home is better than places of pilgrimage.
In Skandpuran, Shiva has narrated the importance of Shaligram.
In Brahmvaivartpuran, Prakritikhand, it is said that wherever one finds Shaligram, Vishnu resides there.
Shaligram worship can be traced to the time of Adi Shankara through his works, especially in Taittiriya Upanishad and Brahma Sutras, suggesting that the use of Shaligram in the worship of Vishnu has been a well-known Hindu practice.
The largest and the heaviest Shaligram is located at Jagannath Temple while the main ISKCON temple in Scotland, called Karuna Bhavan is famous for housing the largest number of Shaligram Shilas outside of India.
The Shaligrams are usually hereditary and are passed down through many generations. Sale and purchase of Shaligram shilas are prohibited in Skanda Purana.


What you seek is seeking you: Rumi

Loading...

Cha ke ke lukeko sajal ti nayan maa

Creativity is the greatest rebellion in existence : Osho

Loading...

I don't know what I think until I write it down: Joan Didion